Een ander licht op gevoelloosheid.

Van diagnose neuropathie naar dieper luisteren.

Laura sloot haar ogen en zuchtte diep. Er verscheen een voorzichtige glimlach van herkenning op haar gezicht en alsof ze het zelf nog niet helemaal kon geloven zei ze: “Nou ja zeg…ik voel nu toch echt mijn voetzool weer.” En na een korte stilte voegde ze er verontwaardigd aan toe: “Terwijl ik bijna was gaan geloven dat ik dat dat uitgesloten was.”

Een paar weken daarvoor was Laura bij de podoloog om een oplossing te vinden voor haar gevoelloze voetzool. Daar kreeg ze binnen tien minuten de diagnose neuropathie. Typisch gevalletje 'niks meer aan te doen'. Er werden haar zooltjes aangemeten om de klacht die nooit meer zou verdwijnen draaglijker te maken.

Met een verwachting minder, maar met een groot verlangen weer te kunnen vertrouwen op haar lichaam, belandde Laura bij mij op de mat voor een individueel traject. En wat bleek?

De gevoelloosheid in haar voet betekende niet dat er iets onherstelbaar kapot was. In Laura’s geval, en in veel gevallen met haar, was de gevoelloosheid een signaal van iets dat tijdelijk uit verbinding was geraakt. Iets in haar lijf dat niet meer stroomde.

Waarom voelen soms uitblijft

Gevoel ontstaat niet uit het niets. Het is een stroom van prikkels, letterlijk. Deze prikkels reizen via het centrale zenuwstelsel van en naar de hersenen.

Ons zenuwstelsel leeft niet in isolatie. Het woont en heeft bedding in je bindweefsel. Oftewel je fascia. En fascia bevat zélf ook nog eens talloze neurale vezels die prikkels transporteren van pijn, gevoel, oriëntatie. Van lichaam naar brein en andersom.

Daarom is de conditie van je bindweefsel bepalend voor hoe soepel gevoelsprikkels zich kunnen bewegen door ons systeem. Ons fascianetwerk kán geleiden, en transporteren omdat het voor 75% uit water bestaat. Denk aan een rivier waar water moeiteloos doorheen stroomt. De rivier neemt in haar stroom van alles mee. Maar zonder water droogt de rivier uit.

Zo verkleeft en verstijft fascia ook als het niet meer gehydrateerd is door stress, slijtage of trauma. En alles wat in haar bedding leeft en door haar stroomt - zenuwen, lymfe, spieren, energie - vertraagt dan mee.

Dan kunnen ook gevoelsprikkels niet meer worden ervaren; de boodschap komt niet meer aan omdat de leefomgeving deze niet meer kan geleiden en transporteren.

Zo ook in Laura’s geval. Door haar ziekte was de conditie van haar bindweefsel slecht geworden. De prikkelsnelweg van voet naar hersenen was tijdelijk afgesloten.

Dat de gevoelloosheid juist haar voetzolen trof, is overigens niet zo vreemd. Voetzolen, net als handen, zijn immers de gebieden waar de meeste slijtage optreedt. Ze dragen ons. En dag in, dag uit worden ze veel gebruikt. Best slim dus om juist die gebieden wat extra aandacht te geven af en toe.

Precies dat deden we op de mat. We hydrateerden haar bindweefsel door zachte compressie en slimme beweging, want dat is de enige manier waarop je dat voor elkaar krijgt. Zo konden de neurale prikkels opnieuw hun weg vinden van voet naar brein en terug.

En toen gebeurde het. Ze voelde weer.

En zie daar het misverstand: Gevoelloosheid kun je bekijken als een harde diagnose, maar ook als iets wat je lichaam je probeert te vertellen.

Dat is gevoelloosheid in een ander licht: Niet als defect, maar als boodschap.

Je lijf is niet je vijand.

Het is je bondgenoot.

Altijd.

Wil je zelf ervaren wat jouw voeten je te vertellen hebben? Het begint altijd bij je voeten. Ze dragen je en ze vertellen je meer dan je denkt. Ontdek in een korte introductieles hoe je via je bindweefsel opnieuw de taal van je lichaam leert verstaan.

👉 Start hier jouw kennismaking met de taal van je lichaam