De weg van buigzaamheid

Waarom zachtheid sterker is dan kracht in je lijf én in het leven.

Het is nog vroeg op zaterdagochtend als ik me, met een kop thee in de hand, overgeef aan een virtuele rabbit hole.

Als kunsthistorica ben ik altijd gefascineerd geweest door filosofie en Oosterse denkbeelden. Nu brengt mijn nieuwsgierigheid me bij een video van het HOVO Amsterdam; een onderwijstak van de VU voor academische cursussen (aanrader!).

In een flitscollege over de hedendaagse waarde van de oude Chinese teksten springt één fragment er met kop en schouders bovenuit:

“Waarschijnlijk, wat hard en onbuigzaam is, leidt ons naar de dood.

Zachtheid en soepelheid zijn vrienden van het leven.

Een sterk leger wordt verslagen.

Hout dat niet kan buigen, moet breken.

Hard en groot delven het onderspit.

Zachtheid en soepelheid zullen overwinnen.”

 Uit de Dao De Jing van Lao Tse, een klassiek Chinees werk over de weg.

Het is alsof er een Tetris-blokje precies op zijn plek valt, realiseer ik me dat deze oeroude tekst een filosofische brug biedt naar mijn pleidooien voor zacht als kracht.

Laat me je meenemen op (de) weg.

 In de oude tekst klinkt een persoonlijke waarheid door. Een die ik voorleef en ook dagelijks bevestigd zie in de vele lichamen waarmee ik inmiddels heb gewerkt: Wat hard is, breekt. En wat zacht is, buigt.

In China wordt het Confucianisme al eeuwenlang omarmd door het gezag. Deze leer draait grotendeels om orde, structuur en discipline.

Maar als onderstroom leeft er in China nog altijd een stille tegenkracht, die ook deel uitmaakt van de Chinese samenleving, het Taoïsme.

Tao (de weg) laat zich meebewegen met de richting van het leven zelf. Geen opgelegde regels, maar de natuurlijke stroom volgen. Voorwaarden hiervoor zijn buigzaamheid en zachtheid.

Overigens vind ik juist daarom China zo’n intrigerend land. Wat van buiten rigide en strak oogt, draagt diep vanbinnen een fluïde zachte wijsheid. Beide kanten van dit spectrum zien we niet allen terug in onze eigen leefwereld maar bovenal in ons eigen lichaam. En dan word ik natuurlijk wakker! ;-)

We leven in een wereld die het harde beloont. Structuur, discipline, controle. Ook in het lichaam. We trainen om beter te worden, sneller, efficiënter. En we praten over core stability en krachtopbouw, alsof het lichaam een fabriek is die continu optimaal of nog beter moet presteren.

Maar te veel hardheid bevriest. Het maakt het lichaam juist breekbaar. In de lichamen waarmee ik werk zie ik het letterlijk terug in vastgezet bindweefsel, verklevingen, schrikspanning. Weefsels en systemen die verharden waardoor de stroom van levensenergie stagneert. En zo functie en veerkracht verliezen.

Ontharding, oftewel verzachting, daarentegen brengt weer beweging. Brengt weer leven.

Is zacht dan niet gelijk aan zwak? Geenszins. Zacht is de gangmaker van wat stram is geworden.

Zachtheid en buigzaamheid lijken een beetje uit beeld geraakt. Terwijl het toch deze eigenschappen zijn die volgens de eeuwenoude Chinese filosofie juist de weg van de onoverwinnelijkheid belichamen.

De oude tekst is als een stil pleidooi.

Dat zachtheid de voorwaarde is voor kracht.

Dat buigzaamheid het fundament is van beweging.

Wat als de Taoïstische kernprincipes van verzachten, vertragen en meebewegen belangrijke sleutels zijn tot een lekker in je vel zitten?

Ons lijf vraagt om beiden:

Om vorm en flow.

Om richting en overgave.

Om kracht én souplesse.

En precies daar begint vaak mijn werk.

Want hoe doe je dat eigenlijk ‘verzachten’?

Hoe beweeg je mee zonder forceren?

Hoe ontsla je je lijf van de taak om te blijven strijden?

Dit is wat ik graag samen met mijn klanten onderzoek.

We gebruiken het lichaam daarbij als orakel omdat ze vaak allang weet wat nodig is.

‘De weg’ verkennen en leren toepassen.

En hoe zit dat bij jou?

Ben jij ook iemand die lang heeft geloofd dat harder beter is?

Of merk je juist dat je lichaam en leven je vragen om te verzachten?

Ik ben benieuwd hoe zachtheid en buigzaamheid zich in jouw leven laten zien.

Voel je vrij om je ervaring met me te delen.